Uit een recent onderzoek blijkt dat geen enkel Europees land zo trots is op haar koloniale verleden als Nederland. Als historisch onderzoek naar het slavernijverleden aan de orde komt, dan is een veelgehoorde reactie “het is allemaal zo lang geleden”. Dat het slavernijverleden ook in de huidige tijd doorwerkt, bijvoorbeeld doordat de gevolgen ervan nog generaties lang zichtbaar en voelbaar zijn, realiseert men zich dan niet. Zo komt hedendaags racisme voort uit een kwalificatiesysteem dat dateert uit het koloniale tijdperk. Het is een onderdeel van onze geschiedenis dat velen maar al te graag achter zich laten liggen, zonder ervan te willen leren.

Dordrecht was de derde suikerstad van de noordelijke Nederlanden. Suiker was eeuwenlang het ‘witte goud’ dat door tot slaaf gemaakte mensen werd verbouwd op plantages in Zuid-Amerika, waar de Dordtse kamer van de West-Indische compagnie al vroeg in de zeventiende eeuw belangen had.

In dit boek maakt de lezer kennis met de rol van Dordrecht en de Dordtenaren bij het koloniale en slavernijverleden van hun stad. Van stadsbestuurder tot soldaat, van koopman tot matroos. Ze passeren de revue dankzij uit notariële archiefbronnen gereconstrueerde verhalen. Hopelijk draagt dit onderzoek bij tot de kennis en bewustwording over de Dordtse betrokkenheid bij deze zwarte bladzijden uit de Nederlandse geschiedenis.